Εμβόλια, ψέματα και λαϊκισμός στα χρόνια της πανδημίας | Επαμεινώνδας Κορώνης

Πρέπει να ξεριζώσουμε πιο συστηματικά τις εσφαλμένες ιδεοληψίες, τις ψευδοφοβίες και τις αναπόδεικτες θεωρίες προτού αρχίσουμε να βεβαιώνουμε πρόστιμα.

Η τυραννία της αξιοκρατίας | Κώστας Αναγνωστόπουλος

Η αρετή της ταπεινοφροσύνης είναι το απαραίτητο αντίδοτο στην αξιοκρατική ύβρη που δηλητηριάζει τις κοινωνίες μας, φαινόμενο που μελετά ένα οξυδερκές βιβλίο του καθηγητή του Χάρβαρντ Μάικλ Σαντέλ.

Το τέλος του ανθρωποκεντρισμού; | Γιώργος Τζιρτζιλάκης

Δεν αρκούν πλέον οι καταπραϋντικές γενικολογίες, οι ευφυείς υπεκφυγές και οι ρητορικοί εξωραϊσμοί. Ήρθε «η ώρα της αληθινής αίσθησης», όπως την όρισε κάποτε ο αυστριακός συγγραφέας Πέτερ Χάντκε.

Θυμάσαι τι είναι Ζωή; -η κρίση ως τελευταία προειδοποίηση | Γιώργος Χ. Πανόπουλος

Πώς βλέπουν λοιπόν οι κοινωνίες τον εαυτό τους στον 21ο αιώνα; Με μια λέξη: Ευάλωτες. Πώς τον έβλεπαν κατά τη διάρκεια του 20ου; Ανθεκτικό. Στην διάρκεια του προηγούμενου αιώνα οι άνθρωποι αντιμετώπιζαν με κουράγιο, θάρρος και αντοχή τις αντιξοότητες και τις συμφορές. Όχι πια. Ο πολίτης του 21ου αιώνα, ο άνθρωπος του 21ου αιώνα αισθάνεται αβοήθητος, τρωτός, αδύναμος, ανυπεράσπιστος μπροστά σε οποιαδήποτε καταστροφή.

Περί αισθητικής και αναισθησίας, δηλαδή γαϊδουριάς | Κώστας Κουρούνης

Η Αισθητική σαν συγκεκριμένος Επιστημονικός κλάδος έχει σαν αντικείμενο τη μελέτη και περιγραφή της καλλιτεχνικής πράξης και δημιουργίας, στη ροή των εποχών και των πολιτισμών που σημάδεψαν αυτές τις εποχές.

Γερμανία, η πρωταθλήτρια του μαύρου χρήματος | Άρης Οικονόμου

Στην κορυφή της Ευρώπης η Γερμανία, όσον αφορά τις απάτες, στην 8η θέση παγκοσμίως ως φορολογικός παράδεισος, μεταξύ των πρωταθλητών της φοροδιαφυγής, καθώς επίσης πρώτη σε σχέση με τη διακίνηση μαύρου χρήματος στην ήπειρο μας.

Η αμαρτωλή ιστορία των αυθαιρέτων και οι εξαγγελίες του πρωθυπουργού | Θοδωρής Χονδρόγιαννος

Η κυβέρνηση, στην απέλπιδα προσπάθειά της να αποδώσει ευθύνες για την τραγωδία στο Μάτι, βρήκε έναν εύκολο στόχο: την αυθαίρετη δόμηση. Πόσο ειλικρινείς είναι οι 20 ετεροχρονισμένες παρεμβάσεις που εξήγγειλε ο πρωθυπουργός για την καταπολέμησή της; Και τι μέρος του προβλήματος θεραπεύουν;

Οι νέοι και η πολιτική | Σαράντος Ι. Καργάκος

Οι νέοι και η πολιτική φαίνεται να βρίσκονται, τα τελευταία χρόνια στη χώρα μας, σε διαμετρικά αντίθετα άκρα.

Σημάδι των καιρών; Απουσία της πολιτικής; Ή μήπως -ακόμη χειρότερα- προκλητική, απωθητική, ανούσια, αναξιόπιστη, υποκριτική παρουσία της;

«Εις το όνομα της Μακεδονίας», αλλά γιατί τώρα; | Τάσος Τέλλογλου

Πολλοί αναρωτιούνται γιατί η κυβέρνηση βιάζεται να λύσει τώρα το πρόβλημα της ονομασίας της πΓΔΜ και όχι αργότερα, με καλύτερη προετοιμασία, ίσως και με άλλο διαπραγματευτή. Οι λόγοι είναι πολλοί και δεν έχουν σχέση με την Ελλάδα και την πΓΔΜ, αλλά με τη στρατηγική της Δύσης.

Όσα δεν λέμε για τους αρχαίους | Μαρία Θερμού

Πριν από 37 αιώνες, σε μια εποχή που άγριοι σεισμοί σάρωναν την Κρήτη, ένας μινωίτης ιερέας προσπάθησε να εξορκίσει την καταστροφή με μία ανθρωποθυσία. Ο αρχαιολόγος που το αποκάλυψε στις αρχές του ’80, τιμωρήθηκε από τους συναδέλφους του για «προσβολή» των αρχαίων. Πόσο «αποστειρωμένη» είναι η εικόνα που έχουμε για την αρχαιότητα;

Η μετεξέλιξη της ειρωνείας, μια σύγχρονη κοινωνικοπολιτική μάστιγα | Γιώργος Κουτσαντώνης

Σήμερα ο δημόσιος λόγος ολοένα και περισσότερο κυριαρχείται από ειρωνικές εκφράσεις, σαρκαστικές ατάκες, χλευαστικές σελίδες στο Facebook κλπ. Σταδιακά δημιουργήθηκε ένα νέο είδος ρητορικών δομών που δείχνει να αφομοιώνεται πλήρως και από την γλώσσα της πολιτικής. Κάτι που ξεκίνησε δειλά με τα πολιτικά ανέκδοτα του Τζούλιο Αντρεότι, συνεχίστηκε αργότερα στην Ιταλία με τις ατάκες του Μπερλουσκόνι και σήμερα με αυτές του Τραμπ στις ΗΠΑ. Στον κόσμο των hashtag (#) που διαπερνά τη μεταμοντέρνα κουλτούρα, η ειρωνεία πλέον γίνεται μια ευρέως διαδεδομένη, κανονική-τυπική γλώσσα.

Σκέψεις πάνω στον Machiavelli | Μιχάλης Θεοδοσιάδης

Η σκέψη του Μακιαβέλι τείνει να θεωρείται βασικός ιδεολογικός τροφοδότης του πολιτικού αυταρχισμού. Μια βαθύτερη ανάλυση στο έργο του Φλωρεντίνου φιλοσόφου, ωστόσο, αρκεί ώστε να μας πείσει για το αντίθετο, ότι στην πραγματικότητα πρόκειται για έναν βαθύτατα δημοκρατικό φιλόσοφο και συνάμα για έναν από τους μεγαλύτερους δασκάλους της πολιτικής αρετής.

‘1984’ του Τζ. Όργουελ: το βιβλίο που προφήτευσε τον κόσμο | Μιχάλης Καλούπης

Οδεύουμε σταθερά και τάχιστα στο να γίνουμε οι αναίσθητοι, τυφλοί και αυτοματοποιημένοι πολίτες του 1984, όπως ακριβώς μας φαντάστηκε ο Όργουελ 80 χρόνια πριν και χωρίς καν να το αντιλαμβανόμαστε μάλιστα, όπως επίσης προέβλεψε. Τα γεγονότα είναι εδώ, οι προφητείες μία μετά την άλλη επιβεβαιώνονται.

Δεν είναι δικτατορία, μάτια μου | Γελωτοποιός

Όχι, μάτια μου, δεν είναι δικτατορία, δεν είναι χούντα.

Είναι καφκικός εφιάλτης, είναι οργουελικός ολοκληρωτισμός, είναι χαξλεϊκή δυστοπία, είναι ο “Πόλεμος των Κόσμων” κι εσύ είσαι αναλώσιμος, είναι 451 βαθμοί φαρενάιτ όπου καίγεσαι αδιαμαρτύρητα.

Πραγματικότητα: το ισχυρότερο εργαλείο | Γιώργος Κουτσαντώνης, Μιχάλης Θεοδοσιάδης

Αν o Trump είναι αυτό που είναι, δεν είναι υποχρεωτικό να γίνουμε και εμείς σαν αυτόν, μόνο και μόνο για να συμμετέχουμε στη συλλογική χαρά του κοσμοπολίτικου πανηγυριού που μας θέλει να επικρίνουμε αβλεπί όπως κάνουν -με επιλεκτική σκληρότητα- τα διάφορα ανώνυμα τρολς του διαδικτύου. Ακριβώς όπως δεν είναι υποχρεωτικό να επινοήσουμε κάποια ανύπαρκτα όπλα μαζικής καταστροφής, ώστε να διαπιστώσουμε ότι ο Saddam Hussein ήταν ένας άσχημος και φιλοπόλεμος άνθρωπος. Απ’ την αρχή του κόσμου, εκτός απ’ το δρεπάνι του χάρου, υπάρχουν και τα γεγονότα: το πιο επαναστατικό πράγμα σήμερα, σε πείσμα των καιρών, είναι να καταφέρνουμε να εστιάζουμε σε αυτά και στην πραγματικότητα, διακρίνοντας τα γούστα, τις φαντασιώσεις και τις ερμηνείες ανύπαρκτων κόσμων.

Λαϊκισμός, η πολιτική της φτηνής σαρδέλας | Αθηνά Ταρλά

«Ιππής»: η κωμωδία στηλιτεύει και χλευάζει τη δημαγωγία των πολιτικών και τη φαυλότητα της εξουσίας, τον λαϊκισμό και τη ρουσφετολογία, τα μικροκομματικά συμφέροντα αλλά και την αφέλεια που πολλές φορές διακρίνει την κοινή γνώμη.

Δημόσια σφαίρα και αδιέξοδα | Γιώργος Κουτσαντώνης

Εάν δεν αναλογιστούμε ξανά την αξία στην αναζήτηση του μέτρου (ως φορέα των μεγάλων πανανθρώπινων αξιών) που θα γεφυρώσει τα χάσματα, θα παραμείνουμε κατακερματισμένοι και θα αναγκαστούμε να υποστούμε παθητικά τη ροπή των γεγονότων. Η ιστορία δεν τελειώνει έτσι απλά, όπως δεν τελειώνει και η ανθρωπότητα. Αν θέλουμε – και όσοι από εμάς θέλουμε – να ζήσουμε το «προνόμιο» της κρίσης ως δυνατότητα (ξεπερνώντας από κοινού τα προβλήματά μας) θα χρειαστεί να ασχοληθούμε συστηματικά τόσο με τον εκδημοκρατισμό της κοινωνίας μας όσο και με τα μικρά και τα καθημερινά προβλήματα (οικονομικά και μη) και να το κάνουμε συλλογικά, ανοιχτά και δημόσια.