Απόσπασμα από μια συνέντευξη του Παναγιώτη Κονδύλη στον Σπύρο Τσακνιά με τίτλο «Εκπλήσσομαι αν κάποιος συμφωνεί μαζί μου· δημοσιεύτηκε στο περιοδικό «ΔΙΑΒΑΖΩ», τ.384, Απρίλιος 1998.

Η διαφορά ανάμεσα σε μετανοούντες (φιλο)κομμουνιστές και θριαμβεύοντες δυτικόφρονες είναι, όπως λέγεται συνήθως, ότι οι πρώτοι ήσαν διατεθειμένοι να παραβλέψουν ή και να χαιρετίσουν την απανθρωπία, αρκεί να διαπραττόταν στο όνομα της Ουτοπίας, ενώ οι δεύτεροι, με τον αντιουτοπικό πραγματισμό τους, υπηρέτησαν την φιλελεύθερη υπόθεση της αφιλάνθρωπης ανοχής. Αν όμως δούμε τα πράγματα σε μια διαφορετική προοπτική, αυτή η υποκειμενικά αισθητή αντίθεση επισκιάζεται από μιαν αντικειμενική ομοιότητα. Οι «προοδευτικοί», δηλ. δεχόμενοι την φιλοσοφία της ιστορικής προόδου, διανοούμενοι συμπαρατάχθηκαν με τη στρατευμένη Ουτοπία πιστεύοντας ότι η Ουτοπία θα γίνει στο μέλλον πραγματικότητα, άρα ότι η Ιστορία θα τους δικαιώσει. Και οι δυτικόφρονες διανοούμενοι μέμφονται σήμερα με τόση αυτοπεποίθηση τις αμαρτίες της αντίπαλης πλευράς επειδή φρονούν ότι, το αργότερο το 1989, η Ιστορία έδωσε δίκιο σ’ αυτούς. Και στις δύο περιπτώσεις η παγκόσμια Ιστορία εμφανίζεται, καθώς είπε ο Schiller, ως το παγκόσμιο δικαστήριο, και στις δύο επίσης επιστρατεύεται η αντίληψη ότι ο τρόπος, με τον όποιο η εκάστοτε παράταξη κατανοεί τον εαυτό της, εκφράζει ιδεατά την αντικειμενική πορεία της ιστορίας.