Σήμερα ο δημόσιος λόγος ολοένα και περισσότερο κυριαρχείται από ειρωνικές εκφράσεις, σαρκαστικές ατάκες, χλευαστικές σελίδες στο Facebook κλπ. Σταδιακά δημιουργήθηκε ένα νέο είδος ρητορικών δομών που δείχνει να αφομοιώνεται πλήρως και από την γλώσσα της πολιτικής. Κάτι που ξεκίνησε δειλά με τα πολιτικά ανέκδοτα του Τζούλιο Αντρεότι, συνεχίστηκε αργότερα στην Ιταλία με τις ατάκες του Μπερλουσκόνι και σήμερα με αυτές του Τραμπ στις ΗΠΑ. Στον κόσμο των hashtag (#) που διαπερνά τη μεταμοντέρνα κουλτούρα, η ειρωνεία πλέον γίνεται μια ευρέως διαδεδομένη, κανονική-τυπική γλώσσα.

Αν o Trump είναι αυτό που είναι, δεν είναι υποχρεωτικό να γίνουμε και εμείς σαν αυτόν, μόνο και μόνο για να συμμετέχουμε στη συλλογική χαρά του κοσμοπολίτικου πανηγυριού που μας θέλει να επικρίνουμε αβλεπί όπως κάνουν -με επιλεκτική σκληρότητα- τα διάφορα ανώνυμα τρολς του διαδικτύου. Ακριβώς όπως δεν είναι υποχρεωτικό να επινοήσουμε κάποια ανύπαρκτα όπλα μαζικής καταστροφής, ώστε να διαπιστώσουμε ότι ο Saddam Hussein ήταν ένας άσχημος και φιλοπόλεμος άνθρωπος. Απ’ την αρχή του κόσμου, εκτός απ’ το δρεπάνι του χάρου, υπάρχουν και τα γεγονότα: το πιο επαναστατικό πράγμα σήμερα, σε πείσμα των καιρών, είναι να καταφέρνουμε να εστιάζουμε σε αυτά και στην πραγματικότητα, διακρίνοντας τα γούστα, τις φαντασιώσεις και τις ερμηνείες ανύπαρκτων κόσμων.

Εάν δεν αναλογιστούμε ξανά την αξία στην αναζήτηση του μέτρου (ως φορέα των μεγάλων πανανθρώπινων αξιών) που θα γεφυρώσει τα χάσματα, θα παραμείνουμε κατακερματισμένοι και θα αναγκαστούμε να υποστούμε παθητικά τη ροπή των γεγονότων. Η ιστορία δεν τελειώνει έτσι απλά, όπως δεν τελειώνει και η ανθρωπότητα. Αν θέλουμε – και όσοι από εμάς θέλουμε – να ζήσουμε το «προνόμιο» της κρίσης ως δυνατότητα (ξεπερνώντας από κοινού τα προβλήματά μας) θα χρειαστεί να ασχοληθούμε συστηματικά τόσο με τον εκδημοκρατισμό της κοινωνίας μας όσο και με τα μικρά και τα καθημερινά προβλήματα (οικονομικά και μη) και να το κάνουμε συλλογικά, ανοιχτά και δημόσια.