Οδυσσέας Ελύτης: Τα δημόσια και τα ιδιωτικά

Τo πεζό αυτό κείμενο του Οδυσσέα Ελύτη αποτελεί μια λογοτεχνική και φιλοσοφική επιτομή για τον ελληνικό πολιτισμό, έναν ύμνο για τον ελληνικό κοινοτισμό. Συμπυκνώνει όλα εκείνα τα στοιχεία που συνθέτουν τον κατάσπαρτο τούτο εδώ με αναρίθμητες πολύχρωμες νησίδες τόπο στον οποίο αγκιστρώνεται κάθε σημάδι που αφήνει ο αγέρας που χοροπηδά στα κύματα της θάλασσας κομίζοντας το γαλάζιο βόλι του ελληνικού ουρανού. Η πεζότητα της μορφής εμπλέκεται μοναδικά με την ποιητική διάθεση, τον φιλοσοφικό οίστρο και την έγνοια για τον αληθινό ανθρωπισμό. Το πέραν του ατόμου «πρόσωπο», ο αληθινός άνθρωπος, είναι απόρροια της σύζευξης του απολλώνιου και διονυσιακού στοιχείου που κατορθώνεται μέσα στην πραγματική κοινότητα. Το κείμενο είναι μια χαραξιά μελάνης βυθισμένης στα πέλαγα της ψυχικής αβύσσου, ένα πλάνεμα στοχαστικό που φορτίζει διαρκώς το ατενές βλέμμα του λόγου. Είναι οι συγκινητικές αναθυμιάσεις που αναδύονται από το γεωμορφολογικό ήθος που εκπέμπουν τα ελληνικά τοπία.