Η κυβέρνηση, στην απέλπιδα προσπάθειά της να αποδώσει ευθύνες για την τραγωδία στο Μάτι, βρήκε έναν εύκολο στόχο: την αυθαίρετη δόμηση. Πόσο ειλικρινείς είναι οι 20 ετεροχρονισμένες παρεμβάσεις που εξήγγειλε ο πρωθυπουργός για την καταπολέμησή της; Και τι μέρος του προβλήματος θεραπεύουν;
Το πένθος στην εποχή του Facebook | Γιάννης Γορανίτης
Ποτέ στο παρελθόν η αντιμετώπιση του θανάτου δεν είχε διαφοροποιηθεί τόσο βίαια σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα: τα social media μετατρέπονται σε τόπους μνήμης για εκατομμύρια νεκρούς, διάσημους και άσημους και τα σύγχρονα μνημόσυνα δεν εξαντλούνται σε συγκεκριμένο χωροχρονικό πλαίσιο, αλλά αποκτούν διαχρονική ισχύ, χωρίς γεωγραφικά όρια.
Ο Μικρός Πρίγκιπας – Κεφάλαιο X – Να! Ιδού ένας υπήκοός μου!
Η αφήγηση απομακρύνεται από τη σκηνή στη Σαχάρα και τις συνομιλίες του μικρού πρίγκιπα με τον πιλότο.
Ο μικρός πρίγκιπας αποφασίζει να εγκαταλείψει τον πλανήτη του και να επισκεφτεί διάφορους άλλους πλανήτες, επειδή είναι κάτι που θέλει να κάνει. Εκτός αυτού, θέλει να μάθει.
Ο βασιλιάς είναι ο πρώτος ενήλικας που συναντά ο μικρός πρίγκιπας. Ο βασιλιάς εμφανίζει την παράλογη επιθυμία των ενηλίκων να τους υπακούς. Αυτή η ανάγκη στο βασιλιά είναι τόσο μεγάλη που αναθεωρεί τις διαταγές του ατέλειωτα, μόνο και μόνο ώστε σίγουρα να τηρούνται. Με άλλα λόγια, ο βασιλιάς δεν δείχνει ηγεσία. Απλά θέλει να δει, με τη δική του στενόμυαλη άποψη, ότι ο πρίγκιπας τον υπακούει.
Ο βασιλιάς λέει ότι κυβερνά ολόκληρο το σύμπαν – όταν η αλήθεια είναι ότι διαμορφώνει τις εντολές του ώστε να είναι σύμφωνες με τους παγκόσμιους κανόνες.
Ο μικρός πρίγκιπας βλέπει την λανθασμένη λογική του βασιλιά και βαριέται. Ο βασιλιάς, έχοντας την απόγνωση του ενήλικα που επιθυμεί να κυριαρχήσει πάνω σε κάτι, προσπαθεί να αποτρέψει τον μικρό πρίγκιπα από το να φύγει, και τον χρίζει πρεσβευτή του, για να δημιουργήσει την ψευδαίσθηση ότι ο μικρός πρίγκιπας, όταν ταξιδεύει μακριά, ακολουθεί τις εντολές του βασιλιά.
Οι νέοι και η πολιτική | Σαράντος Ι. Καργάκος
Οι νέοι και η πολιτική φαίνεται να βρίσκονται, τα τελευταία χρόνια στη χώρα μας, σε διαμετρικά αντίθετα άκρα.
Σημάδι των καιρών; Απουσία της πολιτικής; Ή μήπως -ακόμη χειρότερα- προκλητική, απωθητική, ανούσια, αναξιόπιστη, υποκριτική παρουσία της;
Γιάννης Τσαρούχης: Εικονογράφηση μιας αυτοβιογραφίας | Μαριλένα Αστραπέλλου
Ο Τσαρούχης συναντά τον Ιόλα, μαγεύεται από τη Μαρία Κάλλας, γοητεύει και γοητεύεται από την σκηνογράφο Λίλα ντε Νόμπιλι, στέκεται μπροστά στους διαφορετικούς δημιουργικούς δρόμους που κάθε φορά επιλέγει για να φτάσει στην τελειότητα που τόσο ποθεί. Το δεύτερο μέρος της έκθεσης στο μεγάλο μας ζωγράφο κάλυπτε από τη δεκαετία του ’40 έως το τέλος της ζωής του.
Η επιστήμη της ευτυχίας | Γιάννης Γορανίτης
Η σύγχρονη επιστημονική έρευνα έχει προχωρήσει τόσο που όχι μόνο μπορεί να προσδιορίσει και να μετρήσει τα επίπεδα ευτυχίας, αλλά υπόσχεται ότι η κατάκτησή της είναι ένας απολύτως εφικτός στόχος. Γιατί όμως η ανθρωπότητα δεν ακολουθεί τις επιστημονικές συμβουλές και επιμένει να δυστυχεί;
Μην αφήνεις το smartphone να ελέγχει το μυαλό σου | Γιάννης Γορανίτης
Κορυφαία στελέχη εταιρειών τεχνολογίας προειδοποιούν για τις μη αναστρέψιμες συνέπειες που έχει στο ανθρώπινο μυαλό η διαρκώς ανερχόμενη «οικονομία της προσοχής» και ο εθιστικός σχεδιασμός των εφαρμογών. Μέχρι όμως να εισακουστούν από τη Σίλικον Βάλεϊ, θα πρέπει να αντιδράσει ο τελικός χρήστης. Μπορεί;
«Εις το όνομα της Μακεδονίας», αλλά γιατί τώρα; | Τάσος Τέλλογλου
Πολλοί αναρωτιούνται γιατί η κυβέρνηση βιάζεται να λύσει τώρα το πρόβλημα της ονομασίας της πΓΔΜ και όχι αργότερα, με καλύτερη προετοιμασία, ίσως και με άλλο διαπραγματευτή. Οι λόγοι είναι πολλοί και δεν έχουν σχέση με την Ελλάδα και την πΓΔΜ, αλλά με τη στρατηγική της Δύσης.
Όσα δεν λέμε για τους αρχαίους | Μαρία Θερμού
Πριν από 37 αιώνες, σε μια εποχή που άγριοι σεισμοί σάρωναν την Κρήτη, ένας μινωίτης ιερέας προσπάθησε να εξορκίσει την καταστροφή με μία ανθρωποθυσία. Ο αρχαιολόγος που το αποκάλυψε στις αρχές του ’80, τιμωρήθηκε από τους συναδέλφους του για «προσβολή» των αρχαίων. Πόσο «αποστειρωμένη» είναι η εικόνα που έχουμε για την αρχαιότητα;
Η μετεξέλιξη της ειρωνείας, μια σύγχρονη κοινωνικοπολιτική μάστιγα | Γιώργος Κουτσαντώνης
Σήμερα ο δημόσιος λόγος ολοένα και περισσότερο κυριαρχείται από ειρωνικές εκφράσεις, σαρκαστικές ατάκες, χλευαστικές σελίδες στο Facebook κλπ. Σταδιακά δημιουργήθηκε ένα νέο είδος ρητορικών δομών που δείχνει να αφομοιώνεται πλήρως και από την γλώσσα της πολιτικής. Κάτι που ξεκίνησε δειλά με τα πολιτικά ανέκδοτα του Τζούλιο Αντρεότι, συνεχίστηκε αργότερα στην Ιταλία με τις ατάκες του Μπερλουσκόνι και σήμερα με αυτές του Τραμπ στις ΗΠΑ. Στον κόσμο των hashtag (#) που διαπερνά τη μεταμοντέρνα κουλτούρα, η ειρωνεία πλέον γίνεται μια ευρέως διαδεδομένη, κανονική-τυπική γλώσσα.
Όσα δεν γνωρίζατε για την Τουρκοκρατία και την Επανάσταση του 1821
Ένα βιβλίο που ρίχνει αδιάκριτες ματιές σε αυτά που η έρευνα συχνά αποσιωπά ή αντιπαρέρχεται συγκεντρώνοντας μια ανθολογία από σύντομα ιστορικά ανέκδοτα που προβάλλουν το άγνωστο, το περίεργο, το «ασήμαντο» –που όμως είναι ιδιαίτερα ενδιαφέρον.
Σκέψεις πάνω στον Machiavelli | Μιχάλης Θεοδοσιάδης
Η σκέψη του Μακιαβέλι τείνει να θεωρείται βασικός ιδεολογικός τροφοδότης του πολιτικού αυταρχισμού. Μια βαθύτερη ανάλυση στο έργο του Φλωρεντίνου φιλοσόφου, ωστόσο, αρκεί ώστε να μας πείσει για το αντίθετο, ότι στην πραγματικότητα πρόκειται για έναν βαθύτατα δημοκρατικό φιλόσοφο και συνάμα για έναν από τους μεγαλύτερους δασκάλους της πολιτικής αρετής.
Υπόθεση “ΥΓΕΙΑ”: Ένα δράμα σε 9+ πράξεις
Ένα συγκλονιστικό ντοκουμέντο, μια απίστευτη έρευνα στα άδυτα και σκοτεινά γραφεία των Υπουργών, Υφυπουργών, Γραμματέων Υπουργείων και Πρωθυπουργών για τις προμήθειες των…
‘1984’ του Τζ. Όργουελ: το βιβλίο που προφήτευσε τον κόσμο | Μιχάλης Καλούπης
Οδεύουμε σταθερά και τάχιστα στο να γίνουμε οι αναίσθητοι, τυφλοί και αυτοματοποιημένοι πολίτες του 1984, όπως ακριβώς μας φαντάστηκε ο Όργουελ 80 χρόνια πριν και χωρίς καν να το αντιλαμβανόμαστε μάλιστα, όπως επίσης προέβλεψε. Τα γεγονότα είναι εδώ, οι προφητείες μία μετά την άλλη επιβεβαιώνονται.
Δεν είναι δικτατορία, μάτια μου | Γελωτοποιός
Όχι, μάτια μου, δεν είναι δικτατορία, δεν είναι χούντα.
Είναι καφκικός εφιάλτης, είναι οργουελικός ολοκληρωτισμός, είναι χαξλεϊκή δυστοπία, είναι ο “Πόλεμος των Κόσμων” κι εσύ είσαι αναλώσιμος, είναι 451 βαθμοί φαρενάιτ όπου καίγεσαι αδιαμαρτύρητα.
Πραγματικότητα: το ισχυρότερο εργαλείο | Γιώργος Κουτσαντώνης, Μιχάλης Θεοδοσιάδης
Αν o Trump είναι αυτό που είναι, δεν είναι υποχρεωτικό να γίνουμε και εμείς σαν αυτόν, μόνο και μόνο για να συμμετέχουμε στη συλλογική χαρά του κοσμοπολίτικου πανηγυριού που μας θέλει να επικρίνουμε αβλεπί όπως κάνουν -με επιλεκτική σκληρότητα- τα διάφορα ανώνυμα τρολς του διαδικτύου. Ακριβώς όπως δεν είναι υποχρεωτικό να επινοήσουμε κάποια ανύπαρκτα όπλα μαζικής καταστροφής, ώστε να διαπιστώσουμε ότι ο Saddam Hussein ήταν ένας άσχημος και φιλοπόλεμος άνθρωπος. Απ’ την αρχή του κόσμου, εκτός απ’ το δρεπάνι του χάρου, υπάρχουν και τα γεγονότα: το πιο επαναστατικό πράγμα σήμερα, σε πείσμα των καιρών, είναι να καταφέρνουμε να εστιάζουμε σε αυτά και στην πραγματικότητα, διακρίνοντας τα γούστα, τις φαντασιώσεις και τις ερμηνείες ανύπαρκτων κόσμων.
Post-truth: Oι ψεύτικες ειδήσεις δεν θα σταματήσουν ποτέ | Γιάννης Γορανίτης
Ποιοι δημιουργούν τα fake news σήμερα και ποιες είναι οι ευθύνες του Facebook και της Google; Μπορεί να μπει φρένο στα ψέμματα, και ποιος πρέπει να το βάλει; Συμβουλές επιβίωσης στο σημερινό μιντιακό περιβάλλον και κυρίως η απάντηση στο καυτό θέμα: Είναι ο Ντόναλντ Τραμπ Κύπριος;
Λαϊκισμός, η πολιτική της φτηνής σαρδέλας | Αθηνά Ταρλά
«Ιππής»: η κωμωδία στηλιτεύει και χλευάζει τη δημαγωγία των πολιτικών και τη φαυλότητα της εξουσίας, τον λαϊκισμό και τη ρουσφετολογία, τα μικροκομματικά συμφέροντα αλλά και την αφέλεια που πολλές φορές διακρίνει την κοινή γνώμη.
Η ζωή είναι ωραία | Αντόν Τσέχωφ
Η ζωή είναι ένα πολύ άνοστο αστείο, μα μπορείς πολύ εύκολα να την κάνεις πιο νόστιμη. Και δεν είναι ανάγκη…
Δημόσια σφαίρα και αδιέξοδα | Γιώργος Κουτσαντώνης
Εάν δεν αναλογιστούμε ξανά την αξία στην αναζήτηση του μέτρου (ως φορέα των μεγάλων πανανθρώπινων αξιών) που θα γεφυρώσει τα χάσματα, θα παραμείνουμε κατακερματισμένοι και θα αναγκαστούμε να υποστούμε παθητικά τη ροπή των γεγονότων. Η ιστορία δεν τελειώνει έτσι απλά, όπως δεν τελειώνει και η ανθρωπότητα. Αν θέλουμε – και όσοι από εμάς θέλουμε – να ζήσουμε το «προνόμιο» της κρίσης ως δυνατότητα (ξεπερνώντας από κοινού τα προβλήματά μας) θα χρειαστεί να ασχοληθούμε συστηματικά τόσο με τον εκδημοκρατισμό της κοινωνίας μας όσο και με τα μικρά και τα καθημερινά προβλήματα (οικονομικά και μη) και να το κάνουμε συλλογικά, ανοιχτά και δημόσια.