Η κυβέρνηση, στην απέλπιδα προσπάθειά της να αποδώσει ευθύνες για την τραγωδία στο Μάτι, βρήκε έναν εύκολο στόχο: την αυθαίρετη δόμηση. Πόσο ειλικρινείς είναι οι 20 ετεροχρονισμένες παρεμβάσεις που εξήγγειλε ο πρωθυπουργός για την καταπολέμησή της; Και τι μέρος του προβλήματος θεραπεύουν;

Η αφήγηση απομακρύνεται από τη σκηνή στη Σαχάρα και τις συνομιλίες του μικρού πρίγκιπα με τον πιλότο. 

Ο μικρός πρίγκιπας αποφασίζει να εγκαταλείψει τον πλανήτη του και να επισκεφτεί διάφορους άλλους πλανήτες, επειδή είναι κάτι που θέλει να κάνει. Εκτός αυτού, θέλει να μάθει.

Ο βασιλιάς είναι ο πρώτος ενήλικας που συναντά ο μικρός πρίγκιπας. Ο βασιλιάς εμφανίζει την παράλογη επιθυμία των ενηλίκων να τους υπακούς. Αυτή η ανάγκη στο βασιλιά είναι τόσο μεγάλη που αναθεωρεί τις διαταγές του ατέλειωτα, μόνο και μόνο  ώστε σίγουρα να τηρούνται. Με άλλα λόγια, ο βασιλιάς δεν δείχνει ηγεσία. Απλά θέλει να δει, με τη δική του στενόμυαλη άποψη, ότι ο πρίγκιπας τον υπακούει.

Ο βασιλιάς λέει ότι κυβερνά ολόκληρο το σύμπαν – όταν η αλήθεια είναι ότι διαμορφώνει τις εντολές του ώστε να είναι σύμφωνες με τους παγκόσμιους κανόνες.

Ο μικρός πρίγκιπας βλέπει την λανθασμένη λογική του βασιλιά και βαριέται. Ο βασιλιάς, έχοντας την απόγνωση του ενήλικα που επιθυμεί να κυριαρχήσει πάνω σε κάτι, προσπαθεί να αποτρέψει τον μικρό πρίγκιπα από το να φύγει, και τον χρίζει πρεσβευτή του, για να δημιουργήσει την ψευδαίσθηση ότι ο μικρός πρίγκιπας, όταν ταξιδεύει μακριά, ακολουθεί τις εντολές του βασιλιά.

Οι νέοι και η πολιτική φαίνεται να βρίσκονται, τα τελευταία χρόνια στη χώρα μας, σε διαμετρικά αντίθετα άκρα.

Σημάδι των καιρών; Απουσία της πολιτικής; Ή μήπως -ακόμη χειρότερα- προκλητική, απωθητική, ανούσια, αναξιόπιστη, υποκριτική παρουσία της;

Ο Τσαρούχης συναντά τον Ιόλα, μαγεύεται από τη Μαρία Κάλλας, γοητεύει και γοητεύεται από την σκηνογράφο Λίλα ντε Νόμπιλι, στέκεται μπροστά στους διαφορετικούς δημιουργικούς δρόμους που κάθε φορά επιλέγει για να φτάσει στην τελειότητα που τόσο ποθεί. Το δεύτερο μέρος της έκθεσης στο μεγάλο μας ζωγράφο κάλυπτε από τη δεκαετία του ’40 έως το τέλος της ζωής του.

Πολλοί αναρωτιούνται γιατί η κυβέρνηση βιάζεται να λύσει τώρα το πρόβλημα της ονομασίας της πΓΔΜ και όχι αργότερα, με καλύτερη προετοιμασία, ίσως και με άλλο διαπραγματευτή. Οι λόγοι είναι πολλοί και δεν έχουν σχέση με την Ελλάδα και την πΓΔΜ, αλλά με τη στρατηγική της Δύσης.

Σήμερα ο δημόσιος λόγος ολοένα και περισσότερο κυριαρχείται από ειρωνικές εκφράσεις, σαρκαστικές ατάκες, χλευαστικές σελίδες στο Facebook κλπ. Σταδιακά δημιουργήθηκε ένα νέο είδος ρητορικών δομών που δείχνει να αφομοιώνεται πλήρως και από την γλώσσα της πολιτικής. Κάτι που ξεκίνησε δειλά με τα πολιτικά ανέκδοτα του Τζούλιο Αντρεότι, συνεχίστηκε αργότερα στην Ιταλία με τις ατάκες του Μπερλουσκόνι και σήμερα με αυτές του Τραμπ στις ΗΠΑ. Στον κόσμο των hashtag (#) που διαπερνά τη μεταμοντέρνα κουλτούρα, η ειρωνεία πλέον γίνεται μια ευρέως διαδεδομένη, κανονική-τυπική γλώσσα.

Ένα συγκλονιστικό ντοκουμέντο, μια απίστευτη έρευνα στα άδυτα και σκοτεινά γραφεία των Υπουργών, Υφυπουργών, Γραμματέων Υπουργείων και Πρωθυπουργών για τις προμήθειες των…

Οδεύουμε σταθερά και τάχιστα στο να γίνουμε οι αναίσθητοι, τυφλοί και αυτοματοποιημένοι πολίτες του 1984, όπως ακριβώς μας φαντάστηκε ο Όργουελ 80 χρόνια πριν και χωρίς καν να το αντιλαμβανόμαστε μάλιστα, όπως επίσης προέβλεψε. Τα γεγονότα είναι εδώ, οι προφητείες μία μετά την άλλη επιβεβαιώνονται.

Αν o Trump είναι αυτό που είναι, δεν είναι υποχρεωτικό να γίνουμε και εμείς σαν αυτόν, μόνο και μόνο για να συμμετέχουμε στη συλλογική χαρά του κοσμοπολίτικου πανηγυριού που μας θέλει να επικρίνουμε αβλεπί όπως κάνουν -με επιλεκτική σκληρότητα- τα διάφορα ανώνυμα τρολς του διαδικτύου. Ακριβώς όπως δεν είναι υποχρεωτικό να επινοήσουμε κάποια ανύπαρκτα όπλα μαζικής καταστροφής, ώστε να διαπιστώσουμε ότι ο Saddam Hussein ήταν ένας άσχημος και φιλοπόλεμος άνθρωπος. Απ’ την αρχή του κόσμου, εκτός απ’ το δρεπάνι του χάρου, υπάρχουν και τα γεγονότα: το πιο επαναστατικό πράγμα σήμερα, σε πείσμα των καιρών, είναι να καταφέρνουμε να εστιάζουμε σε αυτά και στην πραγματικότητα, διακρίνοντας τα γούστα, τις φαντασιώσεις και τις ερμηνείες ανύπαρκτων κόσμων.

«Ιππής»: η κωμωδία στηλιτεύει και χλευάζει τη δημαγωγία των πολιτικών και τη φαυλότητα της εξουσίας, τον λαϊκισμό και τη ρουσφετολογία, τα μικροκομματικά συμφέροντα αλλά και την αφέλεια που πολλές φορές διακρίνει την κοινή γνώμη.

Η ζωή είναι ένα πολύ άνοστο αστείο, μα μπορείς πολύ εύκολα να την κάνεις πιο νόστιμη. Και δεν είναι ανάγκη…

Εάν δεν αναλογιστούμε ξανά την αξία στην αναζήτηση του μέτρου (ως φορέα των μεγάλων πανανθρώπινων αξιών) που θα γεφυρώσει τα χάσματα, θα παραμείνουμε κατακερματισμένοι και θα αναγκαστούμε να υποστούμε παθητικά τη ροπή των γεγονότων. Η ιστορία δεν τελειώνει έτσι απλά, όπως δεν τελειώνει και η ανθρωπότητα. Αν θέλουμε – και όσοι από εμάς θέλουμε – να ζήσουμε το «προνόμιο» της κρίσης ως δυνατότητα (ξεπερνώντας από κοινού τα προβλήματά μας) θα χρειαστεί να ασχοληθούμε συστηματικά τόσο με τον εκδημοκρατισμό της κοινωνίας μας όσο και με τα μικρά και τα καθημερινά προβλήματα (οικονομικά και μη) και να το κάνουμε συλλογικά, ανοιχτά και δημόσια.