Category: ελληνικά

Ο Τρωικός ο Πόλεμος

Η αθυροστομία εlναι, στην Ελλάδα, απαγορευμένος καρπός. Η λογοτεχνία μας – αν εξαιρέσεις τα βιβλία του Ηλία Πετρόπουλου – εlναι ελάχιστα τολμηρή. Στα εγκυκλοπαιδικά μας λεξικά δεν υπάρχουν λήμματα για τις πιο κοινές λαϊκές κακές λέξεις και εκφράσεις γίνονται ακόμη κατασχέσεις βιβλίων και οι συγγραφείς ασέμνων μπαίνουν φυλακή· οι μανάδες απειλούν τα παιδιά τους να τους βάλουν πιπέρι στηv γλώσσα αν ξεστομίσουν κακά λόγια· η Σαπφώ, οι Αρχαίοι
Λυρικοί, ο ‘Αριστοφάνης, ο Αρχίλοχος, εlναι πια πολύ μακριά…

Η δημογεροντία του μέλλοντος | Μάνος Χατζιδάκις

Ερώτηση: Τι συνθέτει την Ελλάδα του σήμερα και ποια στοιχεία την εκπροσωπούν;

Απάντηση: Μια αδυναμία της χώρας να τοποθετηθεί πια τα προβλήματα της πάνω στα λεγόμενα πατριωτικά βάθρα, οπού οι κρίσεις της να ενοποιούν τον διχασμένο από χιλιάδες μικροσυμφέροντα ανώριμο πληθυσμό. Στο παρελθόν μια τέτοια τοποθέτηση μ’ όλες τις συγκεχυμένες καταστάσεις πού δημιουργούσε, μας οδηγούσε επί του ασφαλούς σε εθνικές εξάρσεις, πολύ εποικοδομητικές για μια εγχώρια κατανάλωση, τουλάχιστον. Σήμερα όλα αυτά φαντάζουν σαν παλιά ιστορική ταινία του Αλεξάντερ Κόρντα, ή για να είμαστε συνεπέστεροι στα καθ’ ημάς, σαν μια ταινία του Μαδρά ή του Λάσκου με τους Χλόηδες, τους αγαπητικούς και τις αθώες βοσκο­πούλες.

Ύστερα, να κι άλλο κάτι πού μας εκπροσωπεί. Η καλοζωία. Χωρίς περιεχόμενο και ευτελούς αισθητικής. Μια καλοζωία πού βασίζεται περισσότερο στη νευρωτική εκτόνωση παρά στην απόλαυση, στην ηδονή θάλεγα, «για καλώς προπαρασκευασμένες επιθυμίες». Καλοζωία που ικανοποιεί συμπλέγματα και προκαταλήψεις καλύπτοντας θεατρικά, ευτέλεια κι αθλιότητα.

Ακόμη: Ένας χείμαρρος αυτοσχεδιαστικών αντιδράσεων, σ’ όλες τις περιοχές του δημοσίου βίου μας. Μια επιπόλαιη χάραξη προοπτικών και πολιτικής. Έλλειψη κοινού νου, και μια καταπιε­στική παρουσία του εγώ μας, πού τις περισσότερες φορές μας εμποδίζει να συνεννοηθούμε και να συνεργαστούμε πάνω στα τοπικά, αλλά και στα ευρωπαϊκά που άρχισαν ήδη να μας θίγουν και να μας απασχολούν.

Τέλος: Ένας ηθικοπλαστικός εθνικισμός, που έχει τις ρίζες του στην ανελεύθερη καταγωγή μας και πού η εκμετάλλευση του απ’ όλους μας για ευτελείς σκοπούς, τον έχει ήδη καταστήσει ανυπόληπτο.

Commentariolum Petitionis: το πρώτο εγχειρίδιο προεκλογικής εκστρατείας στην παγκόσμια ιστορία | Άρης Χατζηστεφάνου

Πολύ πριν ο Μακιαβέλι παρουσιάσει τις συμβουλές του στον Ηγεμόνα, ο Κόιντος Τύλλιος Κικέρων παρουσίασε το Commentariolum Petitionis, ένα πλήρες εγχειρίδιο πολιτικής συμπεριφοράς, που κάνει ακόμη και τους σημερινούς υπευθύνους επικοινωνίας των κομμάτων να θυμίζουν ερασιτέχνες συμβουλάτορες.

Ζητούνται άνθρωποι | Γιώργης Σαράτσης

Ζητούνται άνθρωποι που γύρισαν κάποτε την πλάτη σε όλα αυτά και δεν τους περισσεύουν πια λόγια. Που θέλουν να μιλήσουν απλά, χωρίς σκοπιμότητες και ιδιοτέλειες. Που μπορούν ακόμα να χλευάσουν το απάνθρωπο, το υποκριτικό, το μικροπρεπές, την υποταγή και την εξάρτηση από πολύχρωμους παράγοντες, προεκλογικές υποσχέσεις και φτηνιάρικα βολέματα. Ζητούνται άνθρωποι που ‘ναι από μόνοι τους Απάντηση. Που η ζωή τους η ίδια είναι Άποψη και ικανή να εμπνεύσει και να χαρίσει ελπίδα. Ζητούνται εκείνοι που δεν ξέχασαν τι σημαίνει αθωότητα κι ότι η ευτυχία είναι συνώνυμο της ευαισθησίας και της απλότητας. Εκείνοι που δεν αγνόησαν το παιδί που κρύβουν μέσα τους και λάτρεψαν το αυθόρμητο παιχνίδι της ζωής, τη φύση και την υγεία. Ζητούνται εκείνοι που πόθησαν την μυρωδιά της γης και αναζητούν την επαφή με το χώμα και τους καρπούς του. Εκείνοι που μεταποιούν τη σιωπή σε ομορφιά. Που διδάσκονται στη μοναξιά τους πόσο πολύτιμη είναι η συνύπαρξη και περισυλλέγουν κάθε τόσο τα κομμάτια τους, συνθέτοντας ξανά και ξανά τον εαυτό τους. Ζητούνται άνθρωποι που δεν υπερτιμούν το είναι τους κι ούτε το αφήνουν να κυλήσει στα χαμηλά. Που μοιράζουν ματιές, αντί χειραψίες, χαμόγελα και αγκαλιές αντί λέξεις. Άνθρωποι που διατηρούν τη δροσιά τους σε καιρούς άνυδρους και την σοφία τους ως το μόνο τους όπλο απέναντι στην ανοησία των άλλων. Ζητούνται υπερασπιστές και θεματοφύλακες. Ζητούνται νέοι όλων των ηλικιών για την επανίδρυση αυτού του τόπου.

Η ερωτική διαλεκτική των φύλων | Δημήτρης Λιαντίνης

Τα μεγάλα έργα του ανθρώπου, που καθρεφτίζουν την ανεξάντλητη δυνατότητα της ανδρικής φύσης, δεν ημπορούν να υπομείνουν τη δοκιμασία της σύγκρισης με τα ερωτικά έργα της γυναίκας, εφ’ όσον είναι αληθινά.

Κύπρος, 1974: τυχοδιωκτισμός, απομόνωση και καταστροφή | Ευάνθης Χατζηβασιλείου

Το 1974 αποτελεί ένα εφιαλτικό υπόδειγμα του πώς οι φαντασιώσεις, ο λαϊκισμός, ο απομονωτισμός, ο τυχοδιωκτισμός και η αγνόηση της κοινής λογικής μπορούν να οδηγήσουν ένα μικρό έθνος στην καταστροφή.

Παναγιώτης Κονδύλης: Εκπλήσσομαι αν κάποιος συμφωνεί μαζί μου

11 Ιουλίου του 1998, έφυγε πρόωρα από τη ζωή ο Παναγιώτης Κονδύλης. Τον θυμόμαστε μέσα από μια εκτενή συνέντευξη που έδωσε στον Σπύρο Τσακνιά, η οποία δημοσιεύτηκε τον Απρίλιο του 1998 στο περιοδικό «ΔΙΑΒΑΖΩ».

Η σημερινή Ελλάδα αποτελεί περίπτωση φθίνοντος έθνους | Παναγιώτης Κονδύλης: 

Πολλοί ίσως βρουν υπερβολικά καυστικές διάφορες εκφράσεις απ’ όσες χρησιμοποιήθηκαν στην περιγραφή. Θα είναι ασφαλώς εκείνοι πού ακόμα δεν κατάλαβαν ότι στην Ελλάδα δεν υπάρχουν πια περιθώρια για μισόλογα και διακριτικούς υπαινιγμούς

Ο λαϊκιστής δημοσιογράφος | Μανώλης Ανδριωτάκης

Ο λαϊκιστής δημοσιογράφος θεωρεί ότι οι συνομιλητές του πρέπει να επιβεβαιώνουν τις προκαταλήψεις του, γι’ αυτό τους καλεί. Ο λαϊκιστής δημοσιογράφος δεν ερευνά γιατί γνωρίζει εκ των προτέρων όλες τις απαντήσεις. Μιλά κατευθείαν στην καρδιά και στο θυμικό των θεατών του. Πρόκειται για έναν ανεπαρκή δημοσιογράφο που επιτελεί έναν πολύ συγκεκριμένο ρόλο: να λαϊκίζει. Λαϊκίζοντας ο δημοσιογράφος κατορθώνει να γίνεται αρεστός. Άλλοτε χαϊδεύει τα αυτιά του κοινού του εξιδανικεύοντάς το, κι άλλοτε δήθεν του κουνά το δάχτυλο υποδεικνύοντάς του τα λάθη.

Ο Καντ, ο εμφύλιος πόλεμος και οι πτυχές του νοήματος | Νένη Πανουργιά

Καθορίζουν οι Εμφύλιοι Πόλεμοι το χρόνο; Ή, για να το θέσουμε διαφορετικά, καθορίζονται οι Εμφύλιοι Πόλεμοι από το χρόνο; Είναι προφανές ότι η απάντηση εξαρτάται από την έννοια που δίνει ο καθένας στο “χρόνο” όπως και από την έννοια που δίνει στον “εμφύλιο πόλεμο”.

Περί Επίκουρου | Δημήτρης Λιαντίνης

Ο Επίκουρος δεν ακούστηκε στον καιρό του, αλλά ούτε και οι υστερινοί τον άκουσαν. Κατάκτησε χώρες μεγάλες όσο και οι χώρες του Αριστοτέλη και του Αλέξανδρου, και μας έφτασαν μόνο μισόλογα γι’ αυτόν. Κανείς δεν έγραψε την ιστορία του. Εξαίρεση έξοχη ξεχωρίζει ξεχασμένος ο εξαίσιος Λουκρήτιος.

Είμαστε όσο ελεύθεροι νομίζουμε ότι είμαστε; | Χαράλαμπος Πίσχος

Είμαστε ελεύθεροι ή οργανισμοί προκαθορισμένοι από γονίδια, ασυνείδητες ορμές και εξωτερικά ερεθίσματα που στην πορεία μεταλλάσσονται σε σκέψεις, συναισθήματα και συμπεριφορές για να μας προσφέρουν μία υποκειμενικοποίηση της αντικειμενικότητας του κόσμου;

Ἡ Τεράστια Κοινωνικὴ Σημασία τῶν Βλακῶν ἐν τῷ Συγχρόνῳ Βίῳ | Εὐάγγελος Λεμπέσης

Τὸ πλέον γνωστὸ αὐτὸ ἔργο τοῦ Εὐάγγελου Λεμπέση, δημοσιεύτηκε ἀρχικὰ στὴν «Ἐφημερίδα τῶν Ἑλλήνων Νομικῶν» τὸ ἔτος 1941 μὲ ἀποτέλεσμα τὴν πολεμικὴ συζητήσεων κριτικῶν καὶ ἀντιπαραθέσεων στὶς ἐφημερίδες τῆς ἐποχῆς. Εἶναι γεμάτο ἀπὸ ὀξυδερκεῖς παρατηρήσεις πάνω στὸ τεράστιο θέμα τῆς βλακείας στὶς σύγχρονες κοινωνίες. Εἶναι μακροσκελές, στὴν καθαρεύουσα, ἀλλά, κατὰ κρίση ἀγαθοῦ, ἀνδρὸς ἀξίζει τὸν κόπο νὰ διαβαστεῖ καὶ νὰ γίνει κτῆμα ὅλων.

Η επόμενη προδοσία των διανοουμένων | Παναγιώτης Κονδύλης

Η διαφορά ανάμεσα σε μετανοούντες (φιλο)κομμουνιστές και θριαμβεύοντες δυτικόφρονες είναι, όπως λέγεται συνήθως, ότι οι πρώτοι ήσαν διατεθειμένοι να παραβλέψουν ή και να χαιρετίσουν την απανθρωπία, αρκεί να διαπραττόταν στο όνομα της Ουτοπίας, ενώ οι δεύτεροι, με τον αντιουτοπικό πραγματισμό τους, υπηρέτησαν την φιλελεύθερη υπόθεση της αφιλάνθρωπης ανοχής. Αν όμως δούμε τα πράγματα σε μια διαφορετική προοπτική, αυτή η υποκειμενικά αισθητή αντίθεση επισκιάζεται από μιαν αντικειμενική ομοιότητα. Οι «προοδευτικοί», δηλ. δεχόμενοι την φιλοσοφία της ιστορικής προόδου, διανοούμενοι συμπαρατάχθηκαν με τη στρατευμένη Ουτοπία πιστεύοντας ότι η Ουτοπία θα γίνει στο μέλλον πραγματικότητα, άρα ότι η Ιστορία θα τους δικαιώσει. Και οι δυτικόφρονες διανοούμενοι μέμφονται σήμερα με τόση αυτοπεποίθηση τις αμαρτίες της αντίπαλης πλευράς επειδή φρονούν ότι, το αργότερο το 1989, η Ιστορία έδωσε δίκιο σ’ αυτούς. Και στις δύο περιπτώσεις η παγκόσμια Ιστορία εμφανίζεται, καθώς είπε ο Schiller, ως το παγκόσμιο δικαστήριο, και στις δύο επίσης επιστρατεύεται η αντίληψη ότι ο τρόπος, με τον όποιο η εκάστοτε παράταξη κατανοεί τον εαυτό της, εκφράζει ιδεατά την αντικειμενική πορεία της ιστορίας.

Ο άνθρωπος χρεοκόπησε

«Τρεις είναι σήμερα οι πληγές που πεθαίνουν την Ελλάδα, όπως η πανούκλα εσάρωνε τη Θήβα στην εποχή του ανίδεου Οιδίποδα. Οι πολιτικοί, οι δάσκαλοι, και οι δημοσιογράφοι με όλα τα ιδιωτικά Media. Πρόκειται για τρεις ορδές συφοράς, που είναι να παλουκώνεις τη μία και να πατταλεύεις την άλλη» Λιαντίνης

Η δικτατορία των φελλών | Περικλής Κοροβέσης

Έχουμε στην Ελλάδα έναν Έλληνα Σαρτρ και σιωπά; Από τις συνεντεύξεις και τα άρθρα που διαβάζω διαφόρων επιφανών, λίγοι είναι αυτοί που έχουν να πουν κάτι. Οι περισσότεροι αναζητούν δημοσιότητα που μπορεί να τους οδηγήσει και σε κάποια κοινοβουλευτική έδρα.