Πρέπει να ξεριζώσουμε πιο συστηματικά τις εσφαλμένες ιδεοληψίες, τις ψευδοφοβίες και τις αναπόδεικτες θεωρίες προτού αρχίσουμε να βεβαιώνουμε πρόστιμα.

Δεν αρκούν πλέον οι καταπραϋντικές γενικολογίες, οι ευφυείς υπεκφυγές και οι ρητορικοί εξωραϊσμοί. Ήρθε «η ώρα της αληθινής αίσθησης», όπως την όρισε κάποτε ο αυστριακός συγγραφέας Πέτερ Χάντκε.

Ο Aη Νικόλας («νίκη» + «λαός») να βάλει το χέρι του γιατί η “Καταιγίδα” μας βρίσκει μεσοπέλαγα. Οι άνθρωποι περισσεύουν. … More

Η γενιά Άλφα (γεννημένη μετά το 2010), δεν πρέπει να ετοιμάζεται για μεγάλες μάχες αλλά για έναν κοινωνικό ανταρτοπόλεμο χωρίς αρχή και τέλος.

Απόσπασμα από μια συνέντευξη του Παναγιώτη Κονδύλη στον Σπύρο Τσακνιά με τίτλο «Εκπλήσσομαι αν κάποιος συμφωνεί μαζί μου· δημοσιεύτηκε στο περιοδικό «ΔΙΑΒΑΖΩ», τ.384, Απρίλιος 1998.

Η Αισθητική σαν συγκεκριμένος Επιστημονικός κλάδος έχει σαν αντικείμενο τη μελέτη και περιγραφή της καλλιτεχνικής πράξης και δημιουργίας, στη ροή των εποχών και των πολιτισμών που σημάδεψαν αυτές τις εποχές.

Στην κορυφή της Ευρώπης η Γερμανία, όσον αφορά τις απάτες, στην 8η θέση παγκοσμίως ως φορολογικός παράδεισος, μεταξύ των πρωταθλητών της φοροδιαφυγής, καθώς επίσης πρώτη σε σχέση με τη διακίνηση μαύρου χρήματος στην ήπειρο μας.

Η κυβέρνηση, στην απέλπιδα προσπάθειά της να αποδώσει ευθύνες για την τραγωδία στο Μάτι, βρήκε έναν εύκολο στόχο: την αυθαίρετη δόμηση. Πόσο ειλικρινείς είναι οι 20 ετεροχρονισμένες παρεμβάσεις που εξήγγειλε ο πρωθυπουργός για την καταπολέμησή της; Και τι μέρος του προβλήματος θεραπεύουν;

Οι νέοι και η πολιτική φαίνεται να βρίσκονται, τα τελευταία χρόνια στη χώρα μας, σε διαμετρικά αντίθετα άκρα.

Σημάδι των καιρών; Απουσία της πολιτικής; Ή μήπως -ακόμη χειρότερα- προκλητική, απωθητική, ανούσια, αναξιόπιστη, υποκριτική παρουσία της;

Πολλοί αναρωτιούνται γιατί η κυβέρνηση βιάζεται να λύσει τώρα το πρόβλημα της ονομασίας της πΓΔΜ και όχι αργότερα, με καλύτερη προετοιμασία, ίσως και με άλλο διαπραγματευτή. Οι λόγοι είναι πολλοί και δεν έχουν σχέση με την Ελλάδα και την πΓΔΜ, αλλά με τη στρατηγική της Δύσης.

Σήμερα ο δημόσιος λόγος ολοένα και περισσότερο κυριαρχείται από ειρωνικές εκφράσεις, σαρκαστικές ατάκες, χλευαστικές σελίδες στο Facebook κλπ. Σταδιακά δημιουργήθηκε ένα νέο είδος ρητορικών δομών που δείχνει να αφομοιώνεται πλήρως και από την γλώσσα της πολιτικής. Κάτι που ξεκίνησε δειλά με τα πολιτικά ανέκδοτα του Τζούλιο Αντρεότι, συνεχίστηκε αργότερα στην Ιταλία με τις ατάκες του Μπερλουσκόνι και σήμερα με αυτές του Τραμπ στις ΗΠΑ. Στον κόσμο των hashtag (#) που διαπερνά τη μεταμοντέρνα κουλτούρα, η ειρωνεία πλέον γίνεται μια ευρέως διαδεδομένη, κανονική-τυπική γλώσσα.

Οδεύουμε σταθερά και τάχιστα στο να γίνουμε οι αναίσθητοι, τυφλοί και αυτοματοποιημένοι πολίτες του 1984, όπως ακριβώς μας φαντάστηκε ο Όργουελ 80 χρόνια πριν και χωρίς καν να το αντιλαμβανόμαστε μάλιστα, όπως επίσης προέβλεψε. Τα γεγονότα είναι εδώ, οι προφητείες μία μετά την άλλη επιβεβαιώνονται.

Αν o Trump είναι αυτό που είναι, δεν είναι υποχρεωτικό να γίνουμε και εμείς σαν αυτόν, μόνο και μόνο για να συμμετέχουμε στη συλλογική χαρά του κοσμοπολίτικου πανηγυριού που μας θέλει να επικρίνουμε αβλεπί όπως κάνουν -με επιλεκτική σκληρότητα- τα διάφορα ανώνυμα τρολς του διαδικτύου. Ακριβώς όπως δεν είναι υποχρεωτικό να επινοήσουμε κάποια ανύπαρκτα όπλα μαζικής καταστροφής, ώστε να διαπιστώσουμε ότι ο Saddam Hussein ήταν ένας άσχημος και φιλοπόλεμος άνθρωπος. Απ’ την αρχή του κόσμου, εκτός απ’ το δρεπάνι του χάρου, υπάρχουν και τα γεγονότα: το πιο επαναστατικό πράγμα σήμερα, σε πείσμα των καιρών, είναι να καταφέρνουμε να εστιάζουμε σε αυτά και στην πραγματικότητα, διακρίνοντας τα γούστα, τις φαντασιώσεις και τις ερμηνείες ανύπαρκτων κόσμων.

«Ιππής»: η κωμωδία στηλιτεύει και χλευάζει τη δημαγωγία των πολιτικών και τη φαυλότητα της εξουσίας, τον λαϊκισμό και τη ρουσφετολογία, τα μικροκομματικά συμφέροντα αλλά και την αφέλεια που πολλές φορές διακρίνει την κοινή γνώμη.

Εάν δεν αναλογιστούμε ξανά την αξία στην αναζήτηση του μέτρου (ως φορέα των μεγάλων πανανθρώπινων αξιών) που θα γεφυρώσει τα χάσματα, θα παραμείνουμε κατακερματισμένοι και θα αναγκαστούμε να υποστούμε παθητικά τη ροπή των γεγονότων. Η ιστορία δεν τελειώνει έτσι απλά, όπως δεν τελειώνει και η ανθρωπότητα. Αν θέλουμε – και όσοι από εμάς θέλουμε – να ζήσουμε το «προνόμιο» της κρίσης ως δυνατότητα (ξεπερνώντας από κοινού τα προβλήματά μας) θα χρειαστεί να ασχοληθούμε συστηματικά τόσο με τον εκδημοκρατισμό της κοινωνίας μας όσο και με τα μικρά και τα καθημερινά προβλήματα (οικονομικά και μη) και να το κάνουμε συλλογικά, ανοιχτά και δημόσια.